Wandelconcert: Ensemble Satierique

La balançoire
C’est mon coeur qui se balance ainsi.
Il n’a pas le vertige.
Comme il a de petits pieds.
Voudra-t-il revenir dans ma poitrine ?

Le yachting
Quel temps !
Le vent souffle comme un phoque.
Le yacht danse.
Il a l’air d’un petit fou.
La mer est démontée.
Pourvu qu’elle ne se brise pas sur un rocher.
Personne ne peut la remonter.
“Je ne veux pas rester ici,” dit la jolie passagère.
“Ce n’est pas un endroit amusant.
J’aime mieux autre chose.
Allez me chercher une voiture.”

Le traîneau
Quel froid !
Mesdames, le nez dans les fourrures.
Le traîneau file.
Le paysage a très froid et ne sait où se mettre.

Le carnaval
Les confetti descendent !
Voici un masque mélancolique.
Un pierrot ivre fait le malin.
Arrivent de souples dominos.
On se bouscule pour les voir.
“Sont-elles jolies ?”

De schommel
Het is mijn hart dat zo schommelt.
Het heeft geen hoogtevrees.
Wat een kleine voeten heeft het.
Zou het terug in mijn borst willen?

De zeilsport
Wat een weer!
De wind blaast als een zeehond.
De jacht danst!
Hij ziet eruit als een kleine gek.
De zee is onstuimig.
Als ze zich maar niet stukslaat tegen de rotsen.
Niemand kan haar terug helen.
“Ik wil hier niet blijven,” zegt de mooie passagier.
“Dit is geen leuke plaats.
Ik hou meer van iets anders.
Ga een auto voor me halen.”

De slee
Wat een kou!
Madammen, de neus in hun bontkraag.
De slee schiet voorbij.
Het landschap heeft zeer koud en weet zich geen houding te geven.

Carnaval
Het regent confetti!
Kijk, een melancholisch masker.
Een dronken Pierrot hangt de slimmerik uit.
Daar komen soepele domino’s.
Mensen drummen om ze te kunnen zien.
“Zijn ze mooi?”

Abi Abirounère
Qui que tu n’étais don?
Une blanche monère
Un jo
Un joli goulifon
Un oeil
Un oeil à son pépère
Un jo
Un joli goulifon.

2. Spleen 

Dans un vieux square où l’océan
Du mauvais temps met son séant
Sur un banc triste aux yeux de pluie
C’est d’une blonde
Rosse et gironde
Que je m’ennuie
Dans ce cabaret du Néant
Qu’est notre vie.

3. La grenouille américaine  
La grenouille américaine
Me regarde par-dessus
Ses bésicles du futaine.
Ses yeux sont des grogs massus
Dépourvus de jolitaine.
Je pense à Casadesus
Qui n’a pas fait de musique
Sur cette scène d’amour
Dont le parfum nostalgique
Sort d’une boîte d’Armour.
Argus de table tu gardes
L’âme du crapaud Vanglor
Ô bouillon qui me regardes
Avec tes lunettes d’or.

4. Air du poète  
Au pays de Papouasie
J’ai caressé la Pouasie…
La grâce que je vous souhaite
C’est de n’être pas Papouète.

5. Chanson du chat
Il est une bebête
Ti Li petit nenfant
Tirelan
C’est une byronette
La beste à sa moman
Tirelan
Le peu Tinan faon
C’est un ti blanc-blanc
Un petit potasson?
C’est mon goretC’est mon pourçon
Mon petit potasson.
Il saut’ sur la fenêtre
Et groume du museau
Pasqu’il voit sur la crête
S’découper les oiseaux
Tirelo
Le petit n’en faut
C’est un ti bloblo
Un petit Potaçao
C’est mon goret
C’est mon pourceau
Mon petit potasseau.

Een schijn-treurlied op een gedicht dat Fargue op 10-jarige leeftijd schreef naar aanleiding van de dood van zijn witte rat.

2. Spleen

Het meest ernstige lied portretteert een uitgebluste blonde prostituee, zittend als ‘een oceaan van kwaadwilligheid’ op een bankje op een openbaar plein. “Ik verveel me zo in het cabaret van het Niets dat ons leven is.”

3. De Amerikaanse kikker

Pittige ritmes begeleiden dit kinderrijmpje. Fargue wordt bekeken door zijn huisdier “fwog”. De dichter noemt het “Een liefdesscène”.

4. Lied van de dichter

Aan de kust van Papua, bedrijft de dichter de liefde met een Papoea en wenst dan…
dat de persoon niet Papoea was.
De tekst is een beetje onzin waarin Fargue variaties spint op het Franse woord “Papouasie.” (Papoua-Nieuw-Guinea) Bemerk ook de gelijkenis met het woord ‘poëzie’.

5. Lied van de kat

Fargue schreef dit gedicht ter ere van zijn zeer zwaarlijvige kat Potasson.  Later werd het ook een bijnaam voor Fargues vriendenclubje, waartoe ook Satie behoorde.

Satie’s zetting is een cabaret-achtige parodie, waarbij hij de melodie van een traditioneel Frans kinderliedje overneemt. Fargue’s “Potassons” namen de ‘Chanson du chat’ later over als hun lijflied.

De tekst is onzin en speelt met de fouten die een kind traditioneel maakt: ‘un enfant’ wordt ‘nenfant’, ‘le petit enfant’ is verkeerd gesplitst in ‘le peu tit nan faan’, …

Les courses
Le pesage.
Achat du programme.
Vingt et vingt.
Aux rubans.
Départ.
Ceux qui se dérobent.
Les perdants (nez pointus et oreilles tombantes.)

Les quatre-coins
Les quatre souris.
Le chat.
Les souris agacent le chat.
Le chat s’étire.
Il s’élance.
Le chat est placé.

Le tango
Le tango est la danse du diable.
C’est celle qu’il préfère.
Il la danse pour se refroidir.
Sa femme, ses filles et ses domestiques se refroidissent.

Le tennis
Play ?
Yes !
Le bon serveur.
Comme il a de belles jambes !
Il a un beau nez.
Service coupé.
Game !

De vier-hoeken
De vier muizen.
De kat.
De muizen dagen de kat uit.
De kat strekt zich uit.
Ze rent erop af.
De kat heeft zich geplaatst.

De tango
De tango is de dans van de Duivel.
Het is zijn lievelingsdans.
Hij danst ze om af te koelen.
Zijn vrouw, zijn dochters & zijn huisgenoten koelen ook zo af.
De tennis
Play?
Yes!
De goede serveerder.
Wat een mooie benen heeft hij!
Hij heeft een mooie neus.
Opslag door het midden.
Game!