‘LE QUATTRO STAGIONI’ – Antonio Vivaldi

Allegro – Largo – Allegro

De lente is gekomen, en met een blij gemoed
brengen alle vogels haar een welkomstgroet.
Het zoele windje suizelt zachtjes door de bomen
en overal hoort men de beekjes kabb’lend stromen.

En dan betrekt de lucht: het wordt nu somber weer,
de bliksem schiet door ‘t zwerk, de donder gaat tekeer.
Maar niet voor lang, het onweer gaat weer snel voorbij,
de vogels slaan aan ’t zingen, hun lied klinkt hel en blij.

En in een bloemenwei, daar ligt een man te dromen,
een herder is ‘t, zijn hond waakt grommend aan zijn zij.
De bladeren in ’t struweel, ze ritselen zo zacht.

Daar klinkt een vrolijk lied. Van heind’ en verre komen
de herders en de nimfen, ze dansen in de wei
ter ere van de lente in al haar grootse pracht.

Allegro non molto – Adagio – Presto

Heel hoog brandt nu de zon. En met zijn hitte doet
hij mensen, dieren, puffen. Zet bomen in een gloed.
En plots verheft de koekoek zijn bekend geluid,
de tortelduif doet mee, het distelvinkje fluit.

Er waait een zoele bries. Maar plotseling wordt het kil:
de noordenwind steekt op en blaast waarheen hij wil.
Een herder kijkt bezorgd, men hoort zijn droef gezang,
want het razen van de wind maakt alle mensen bang.

Hij wil een dutje doen, maar rusten kan hij niet:
de donder raast, en bliksemschichten aan ’t verschiet
kwellen hem, zoals ook de muggen en de vliegen. 

En angstig kijkt hij om zich heen: de storm valt neer
over het veld, en hagel striemt het koren zeer.
De oogst verwoest. Gedaan ‘t zomers halmen wiegen.

Allegro – Adagio molto – Allegro

Heel ’t dorp viert feest, men danst en zingt zo blij:
het zware werk is af, de oogsttijd is voorbij.
De mensen heffen ’t glas -dat heet gelukkig zijn-
en vallen dronken neer, beneveld door de wijn.

Het dansen is voorbij, het zingen is gedaan.
Er valt een vreemde rust. De dorpelingen gaan
een middagdutje doen, ze sluimeren zo zacht
en dromen van de herfst en van haar milde pracht.

Het jachtseizoen breekt aan, en in de avondstond
trekt men er nog op uit. Hoor! De hoornen schallen.
Het wild slaat op de vlucht, men gaat erachteraan.

Daar knalt het eerste schot, en kijk, de felle honden
jagen de dieren op. Men ziet er eentje vallen,
’t is dodelijk gewond, en zal gauw sterven gaan.

Allegro non molto – Largo – Allegro

Verkleumd en bibberend door ijs en door sneeuw
lopen mensen moe door de verlaten straat,
stampvoetend en klappertandend  van de kou.
De winter is het die genadeloos toe slaat.

Daarbuiten loeit heftig de regen en de wind.
Binnen zitten mensen tevreden bij het vuur.
Maar hier en daar begeven mensen zich
behoedzaam op het ijs, een feest van korte duur. 

De roekeloze schaatsers gaan eerst onderuit
maar steeds opnieuw zie je ze weer opstaan
én vallen, tot het ijs krakend breekt, ‘t feest is uit.

De sirocco breekt los en voert een hels gevecht
tegen de andere winden, en ijs en hagel komen.
De mens beseft: de winter triomfeert nu echt.